De strijd tegen de kilo’s

Al mijn hele leven was ik zwaargebouwd. Een genetisch mee gekregen zware lichaamsbouw (dank je wel mama) in combinatie met het zijn van een lekkerbek zorgde op een gegeven moment voor serieus overgewicht.

Dat dik zijn had steeds meer gevolgen. Sociaal gezien begon mijn overgewicht steeds meer een belemmering te vormen vanwege de stigmatisering van de ‘dikke mens’ in onze maatschappij. De afkeurende blikken, harde opmerkingen en het gediscrimineerd worden in het algemeen zorgde ervoor dat ik nog meer in mijn schulp kroop en ‘bang werd’ van mijn medemensen. Uiteindelijk vond ik steeds vaker troost in eten – omdat ik dat niet durfde te zoeken bij mensen.

Op een gegeven moment was de maat vol. (Een prachtig gezegde in dit verband overigens!) Ik had een ontzettende lieve man aan mijn zijde, met wie ik oud wilde worden. Er komt suikerziekte in mijn familie voor, iets om rekening mee te houden als ik op een gezonde manier van het leven wilde genieten, later ‘als ik groot ben.’ En ik was het zat dat ik zo weinig conditie had, dat ik, als we iets gingen ondernemen, steeds op adem moest komen. Mijn overgewicht ging me letterlijk in de weg zitten.

In de bladen werd lyrisch geschreven over het nieuwe, baanbrekende dieet van dr. Frank. Daarmee zou je op een gezonde manier blijvend je overgewicht voor altijd kwijtraken. En anders kon je altijd nog een poosje ‘dr. Franken.’ Inderdaad, het werd een werkwoord.

Ik besloot me eraan te wagen, kocht de boeken en via internet vond ik allerlei eetschema’s met zo min mogelijk koolhydraten. Mijn dieet bestond uit veel eieren, groenten en vlees, terwijl fruit, brood en aardappelen praktisch geheel werden geskipt. En het werkte als een tierelier! De kilo’s vlogen eraf, sinds jaren kon je mij echt slank noemen. Dat was me mijn hele volwassen leven nog nooit gebeurd!

Het zorgde voor euforie en als een evangelist verkondigde ik overal aan wie ik mijn nieuwe lijf te danken had. Ik voelde me geweldig, ik kreeg er zelfvertrouwen van en ik merkte dat mijn sociale angsten ook verdwenen. Op straat en in winkels werd ik op een compleet andere manier benaderd. Dat was echt een wereld van verschil! Het meest gelukkige moment was toen ik, slank en fit, genoot van het hardlopen tijdens mijn zomervakantie in Italië. De zon, dat gevoel alsof je zweeft tijdens het rennen. Heerlijk.

En toen werd het herfst. En ik begon te snotteren. Terwijl ik praktisch nooit verkouden was. Daarnaast kreeg ik, ahum, steeds grotere problemen met mijn stoelgang. Ik moest serieus de tijd nemen op het toilet om ‘bepaalde zaken kwijt te raken.’ Verstopping. (Hebben jullie die achterlijke reclame gezien, van die man die gillend wakker wordt van verstopping? Zoiets dus. Maar dan anders.) ‘Je moet ook weer fruit en brood gaan eten, je mist allerlei vezels vitaminen op deze manier’, werd mij verteld. Dus dat deed ik. Weg met die eetschema’s – voortaan gewoon weer ‘normaal’ eten. Vooral fruit had ik enorm gemist! En ik wist niet dat je een gezonde stoelgang zó kon waarderen!

De verkoudheid sloeg echter door naar griep. Ouderwetse griep, met koorts en spierpijn in bed. Dat had ik nog nooit gehad. Het duurde weken voor ik weer enigszins op krachten kwam, voor de spierpijn helemaal weg was. Voor ik het wist liep ik opnieuw te snotteren, om een paar maanden daarna opnieuw griep te krijgen – de 2e keer die winter. Opnieuw duurde het lang voor ik volledig herstelde.

De kilo’s vlogen er stevig aan, nu ik weer fruit en brood at. Maar het was nu niet de tijd om te gaan diëten – op krachten komen had nu even prioriteit! Het warmere weer in het voorjaar deed me goed – man wat had ik lopen kleumen deze winter. Ik was altijd al een koukleum maar nu leek het wel of mijn inwendige thermostaat naar de knoppen was! Ik had het al-tijd koud. Niet warm te krijgen!

Het snotteren bleef. Had ik in de winter allerlei medicatie om de verkoudheid te lijf te gaan, in de zomer bleek het snotteren door hooikoorts te komen. Hooikoorts! Daar had ik nooit eerder last van gehad. En nu sloeg het toe – en flink ook. Ondanks zware medicatie waren er dagen dat ik amper mijn werk vol kon houden. Ik liep voortdurend te hoesten en te proesten, vocht tegen hoofdpijn en vermoeidheid. In de herfst kwam er opnieuw een verkoudheid bij. Dat werd een voorhoofdsholte ontsteking, die maar niet wilde verdwijnen.Tot ik op een dag niet meer rechtuit kon lopen. Ik struikelde steeds, werd steeds duizeliger. Dit ging niet goed.

Toen ik weer volledig hersteld was, maakte ik voor mezelf de balans op. Ik was zwaarder dan ik ooit was geweest in mijn hele volwassen leven. Ik moest continu medicijnen gebruiken tegen allerhande allergieën en had voortdurend last van een snotneus. En qua eten was ik helemaal in de war. Ik voelde het bijvoorbeeld helemaal niet meer als ik ‘vol’ zat.

Dat besloot ik allereerst aan te pakken. Wat waren nou eigenlijk de redenen om te eten, wat had ik nodig om weer een gezonde relatie met voeding op te kunnen bouwen? Een dieet wilde ik nooit meer volgen, had ik besloten. Voortaan zou ik luisteren naar mijn lichaam en ‘voelen’ wat ik nodig had. Alleen lukte dat voelen niet meer zo gemakkelijk. Dankzij haar boek ‘Monster en Mo’ leerde ik Monique Rosier kennen. Ik besloot met haar in gesprek te gaan. Met haar liefdevolle steun ontdekte ik ‘vrij eten’. Ik durfde te gokken op het loslaten van de controle. Vrij van oordelen over voedsel of mezelf, maakte het mogelijk te onderzoeken wat de patronen waren die eronder lagen.

Het knopje ‘emotie-eten’ ging om, alsof er puzzelstukjes op zijn plaats vielen. Dit gaf een enorme rust. Niet meer continu met eten bezig zijn, gaf me de ruimte om mezelf weer verder te ontwikkelen. Ik leerde mezelf met haar steun liefdevol te onderzoeken. Ik ging begrijpen waarom ik zo gevoelig ben. En ik leerde om mijn eigenwaarde niet meer van de buitenwereld afhankelijk te maken. En dat alles leerde ik in no time.

Afvallen gebeurde niet. Maar wel bleek ik eindelijk op gewicht te blijven en het steeds zwaarder worden, was doorbroken. Het was best een griezelig, confronterend proces, maar wat ben ik blij dat Monique op mijn pad is gekomen.

Toen de allergieën. In het reguliere circuit kwam ik daar niet verder mee. Er werden alleen nog meer en nog zwaardere medicijnen voorgeschreven. De symptomen werden verdreven maar zonder medicijnen kon ik niet. En ook op dat gebied, wilde ik ‘vrij’ zijn. Ik besloot het te gaan zoeken in het alternatieve circuit. Uiteindelijk kwam ik terecht bij Jolanda Bakker van allergievrijleven.nl.  Ik legde haar uit waarvoor ik kwam. Bij de intake kwam ook de confronterende vraag vanaf welk moment ik zo zwaar geworden was. Direct kwamen oude angsten weer naar boven maar ik besloot me open te stellen en te vertellen over mijn geschiedenis. Jolanda legde me uit dat als er allerlei allergieën in je lichaam zitten, je lichaam niet meer zomaar de voedingsstoffen uit je eten kan halen en dat dat afvallen bemoeilijkt. ‘Laten we eerst maar eens aan de slag gaan.’ Een aantal sessies verder kon ik stoppen met de medicijnen. Het is nu bijna zomer en ik heb geen last van hooikoorts. Afgelopen winter is de griep aan mij voorbijgegaan en ook zware verkoudheden zijn uitgebleven. En, sinds vorig jaar raak ik langzaam maar gestaag steeds meer gewicht kwijt. Ik voel me sterker en fitter worden en ben dankbaar voor de mensen die mij hierbij geholpen hebben.

Aan Jolanda Bakker heb ik veel te danken. Haar nuchtere, relaxte houding en deskundige behandelingen, zorgden ervoor dat ik zonder last te hebben van allerlei overgevoelige reacties van mijn lichaam, mijn leven weer kan leiden. Gaandeweg is mijn lijf weer sterker en sterker geworden. Mijn conditie is aan het verbeteren en er is zoveel meer ruimte in mijn hoofd en in mijn leven. Ik ben gestart met studeren, heb het roer van mijn leven in eigen handen genomen. Ik ben van mezelf gaan houden, ik vind tegenwoordig dat ik er best mag zijn. En diëten ga ik nooit, nooit, nooit meer doen.”

Marianne